Schaarbeek zoals we ons niet kunnen voorstellen

Schaarbeek zoals we ons niet kunnen voorstellen

De gemeente kent zowel burgerlijke als populaire buurten en in het centrum ligt het Josaphat-park, een ware long voor de Schaarbekenaar. In deze weelderige groene plek horen de ezels thuis, samen met de kersen, waarvan de oogst elk jaar gevierd wordt. Ze zijn een levende herinnering aan het landbouwverleden.  

Schaarbeek is lang een dorp geweest verbonden aan Brussel en bloeide dankzij de spoorwegverbinding. Met de invoering van de stadstol, verstedelijkte de gemeente en werden de grote lanen aangelegd. De bourgeoisie vestigde er zich. Bekende en minder bekende kunstenaars hebben zich ook genesteld in de gemeente. Brel woonde er met zijn familie voor hij naar Parijs vertrok en 50 jaar geleden stierf de schilder René Magritte in Schaarbeek. Vandaag wonen Frank Vander linden, Maurane, Lefto of Damso hier.

Zijn ze op hun hoofd gevallen? Zou het te maken hebben met het erfgoed en de architecturale rijkdom? Of omdat het een gezellige en warme gemeente waar het leven goed is? Betaalbare appartementen en huizen? De dagelijkse 30 minuten woon-school-werkverkeer of de nieuwe leuke cafés?

De meeste die er geboren en getogen zijn en die het gemaakt hebben, zijn er ook vertrokken. Ik ben ook van laag naar hoog Schaarbeek getrokken. Toch blijf ik winkelen aan de Berenkuil voor fruit en groenten en aan het Liedtsplein voor vlees. Ik koop lekkere kaas aan het park en geniet hiervan in mijn kleine stadstuin. Daar groeien kersen, druiven, frambozen en aardbeien in de zomer en geniet mijn zoon, met hashtag mili1030, van dezelfde geweldige jeugdervaringen.

Jonge en minder jonge makers uit alle denkbare disciplines broeden hun artistieke plannen in deze buurten. Ze groeien er op en worden later wereldburgers uit één van meest kosmopolitische gemeente van de wereld.  Daarom is Schaarbeek the place to be.